Historia Dywizjonu Bombowego 305 „Ziemi Wielkopolskiej”

Cena odniesionych sukcesów dywizjonu była wysoka. Straty dywizjonu od dnia jego założenia do 08 maja 1945 r. wyniosły:

Personel polski

Poległo 174 lotników

28 żołnierzy dostało się do niewoli niemieckiej

Personel brytyjski

Poległo 11 lotników

11 żołnierzy zaginęło

Wysiłek bojowy 305. Dywizjonu Bombowego „Ziemi Wielkopolskiej i Lidzkiej" im. Marszałka Józefa Piłsudskiego wyrażają następujące liczby:

Wykonano 3581 lotów bojowych w czasie 12. 867 godzin i 15 minut.

Zniszczone:

2,5 wyrzutnie bomb latających

3 mosty

4 zbiorniki benzyny

29 stacji kolejowych

55 pociągów

7 parowozów

324 wagony

302 pojazdy

43 barki

Uszkodzone:

14 fabryk

98 pociągów

10 parowozów

745 wagonów

370 pojazdów

67 barek

Sierż. rtg. Michał KOWALSKI – raport.

Po zakończeniu wojny w Polsce przekroczyłem granicę Węgier 18 września 1939 r. i przybyłem do obozu w Nagyata, gdzie przebywałem 3 tygodnie. Z Nagyata przez Budapeszt wyjechałem do Jugosławii, a potem do Aten w Grecji. Z Pireusu przybyłem do Marsylii we Francji, a stamtąd do Lyonu, gdzie przebywałem 8 miesięcy. 1 czerwca 1940 r. wyjechałem z Lyonu do Tuluzy na kurs bombowy. Temu wszystkiemu przeszkodziło zawieszenie broni we Francji. Po tym wyjechałem z Francji do Afryki Płn., gdzie przebywałem 3 tygodnie. Pod koniec czerwca 1940 r. wyjechałem z Casablanki do Gibraltaru.

Po dłuższym pobycie w Anglii zostałem przydzielony do 305 Dywizjonu Bombowego, gdzie odbyłem 15 lotów bojowych. W 16 locie, dnia 5-6 sierpnia wystartowałem z lotniska w Lindoholn na bombardowanie Aachen. Ok. godz. 00.15 nad Marche w Belgii zostaliśmy zaatakowani przez Me-110 na wysokości 21 000 stóp. Pierwszy atak był z przodu, z prawej strony. Myśliwiec strzelił nam po prawym silniku i wyleciała nam „dinghy” (łódka pneumatyczna do lądowania na morzu) i wpadła w ogon blokując stery. Po pierwszym ataku z przodu myśliwiec wlazł nam w ogon szykując się do ataku, lecz pilot piką i skrętem pod niego uciekł mu. Myśliwiec powtórzył drugi atak analogiczny. Za trzecim atakiem, gdy myśliwiec był punkcie zawieszenia strzelec tylni strzelił do niego długą serią i widziałem go (byłem wówczas w wieżyczce astro) jak skręcił w lewo z palącym się prawym silnikiem.

Poinformowałem o tym pilota, lecz za chwilę usłyszałem rozkaz do skoku. Opuściłem swoje stanowisko i szedłem do ogona, aby wyskoczyć (wyjściem w razie niebezpieczeństwa). W tym czasie odczułem straszny wstrząs samolotu, uderzyłem gdzieś głową i zemdlałem. Nie wiem jak długo przebywałem wewnątrz samolotu, i następnie jak zostałem wyrzucony z kadłuba. Oprzytomniałem w powietrzu i otworzyłem spadochron. Po wylądowaniu ok. godz. 00.45 pociąłem nożem spadochron i uciekłem jak najdalej od miejsca wypadku. Nie wiedząc, czy znajduję się w Niemczech, czy w Belgii spędziłem 12 godz. w lesie.

Po południu rozpocząłem swoją wędrówkę i przypadkiem znalazłem drogę w lesie, a przy niej znak drogowy „zakręt” z napisem pod spodem „Automobile Club de Belgique”. Będąc pewny, że jestem w Belgii rozpocząłem swoją wędrówkę przez wieś. W czasie wędrówki zatrzymał mnie Belgijczyk, który mnie zabrał do najbliższego domu w tej wiosce i tam otrzymałem cywilne ubranie, buty i ok. 2000 franków belgijskich. Stamtąd zostałem zabrany przez osobę znajdującą się w tym czasie w tym domu do wioski położonej około 5 km (Pessonx). Człowiek będący tam obiecał zabrać mnie nazajutrz ze sobą do konsulatu amerykańskiego do Brukseli. Gdy przybyliśmy do konsulatu amerykańskiego okazało się, że Niemcy go zamknęli. Po tym fakcie wpadłem na pomysł udania się do konsulatu portugalskiego. Tam znalazłem sekretarza konsula, który pracował w organizacji pomocy dla uciekinierów. Po odprawieniu osoby, która mnie przywiozła, sekretarz konsula przywiózł mnie do innej osoby, gdzie przebywałem pięć tygodni. Po pięciu tygodniach zmieniłem miejsce zamieszkania na okres 12 dni, już razem ze swoim pilotem. Po dwunastu dniach wróciłem powtórnie z kolegą na stare miejsce zamieszkania i po dwóch dniach zmieniłem znów miejsce zamieszkania, gdzie przebywałem znów pięć tygodni ze swoim kolegą. Dnia 7 listopada opuściłem Brukselę i udałem się w podróż pociągiem przez Belgię i okupowaną Francję i przybyłem do St. Jean de Luz. Stamtąd przeprawiałem się z przewodnikiem przez zieloną granicę (Pireneje) do Hiszpanii. W Bilbao dostałem się do konsulatu angielskiego i od tej pory byłem w rękach angielskich. Przedostałem się z Bilbao do Madrytu, a z Madrytu do Gibraltaru. Z Gibraltaru przybyłem okrętem do Anglii – Gonwell k. Glasgow dnia 4 stycznia 1942 r.

W czasie mojego pobytu w Belgii, w Brukseli to co zauważyłem, to nie mogę powiedzieć, aby ludność Belgii narzekała na brak odzieży. Ludność zaopatrzona jest w system kartkowy. Kto nie ma pieniędzy kupuje rzeczy szmuglowane. Z żywnością dla ludności jest ciężko. Koleje kursują normalnie, tramwaje również, gorzej natomiast przedstawia się komunikacja autobusowa, prawie wcale nie istnieje. Dużo samochodów prywatnych jest napędzanych gazem świetlnym.

Po powrocie do Anglii byłem przesłuchiwany przez Intelligence Service w Londynie. Podpisywałem deklarację o zachowaniu tajemnicy podróży.

Nastawianie ludności do aliantów jest bardzo dobre. Do Niemców i osi bardzo wrogie. Propaganda Niemiecka straszna – co niemieckie to dobre. Ogólnie nie przyjmowana przez Belgów.

W czasie mojego pobytu w Belgii dowiedziałem się, że w Brukseli, w dzielnicy Etterbeck na ulicy Phllippe Braueg nr 144 lub 148 (dokładnie nie pamiętam) mieszka Polka ożeniona z Belgiem, która pracuje razem z mężem w fabryce spadochronów niemieckich i często przyjmuje u siebie gości niemieckich. Do wszystkiego co jest aliantów jest ustosunkowana wrogo.

Nazwisk, adresów i drogi, którą przebywałem, i jak z Belgii do Francji podać nie mogę ze względów osobistych, bo podpisałem zobowiązanie zachowania tajemnicy po uprzednim podaniu wszystkiego z detalami w Intelligence Service w Londynie.

W czasie mojego pobytu w Belgii zauważyłem:

1. Brak obrony p.lot. w Brukseli. Została wywieziona w połowie września do Niemiec.

2. Widziałem żołnierzy niemieckich z piechoty, artylerii p.lot. i taborów samochodowych, lecz numerów pułków nie wiem. Żołnierze niemieccy są słabo ubrani. Przeważnie wszyscy bez koszul. Pod koniec września wszyscy młodzi zostali wywiezieni na front rosyjski, natomiast na jak miejsce przybyli nowi, w wieku od 35 do 50 lat. Większość z nich jest przeciw Hitlerowi i mają dość wojny.

3. Działalność wywrotowa Belgijczyków jest dość silna.

4. Na ulicach Brukseli daje się widzieć bardzo dużą ilość ludzi tzw. czarnych koszul (nazistów belgijskich), wyruszających ochotniczo na front rosyjski.

To co słyszałem od ludności:

1. Na jednym z lotnisk w Brukseli są pasy betonowe do startów. Pod pasami znajdują się duże zbiorniki benzynowe.

2. Na płd.-zach. od Brukseli, ok. 30 km, w mieście Niwell znajdują się wszyscy Niemcy ranni lub też wyczerpani nerwowo po powrocie z frontu rosyjskiego, a którym zakazano powrotu do rodziny w kraju, aby nie mówili prawdy. Morale ich są straszne.